Opinie: Op zoek naar toekomstperspectief

Het is de geur van gemaaid gras, het geluid van de vogels in de ochtend. De alledaagse genietmomentjes die ons leven vullen met rijkdom.

Wat anderen zien als de moderne intensieve landbouw is voor mij nog steeds het familiale boerenleven. Elke dag proberen we de boerderij zo goed mogelijk te runnen om het in de toekomst door te geven aan de volgende generatie. We zijn bevoorrecht dat we elke dag een job kunnen doen waar we voor op willen staan. Een job dat u de goesting (zin) geeft om de week weer te beginnen. Want elke dag op de boerderij is een dag vol verrassingen. Soms zit dat mee, soms zit het ook tegen. Het is omgaan met plotse problemen en beslommeringen. Dat is iets van alle tijden. Het maakt het leven ook zo veel boeiender.

Murw geslagen?

Misschien is het daarom dat we nog niet in Brussel staan om te gaan betogen. Of zijn de boeren toch al murw geslagen door al de klappen die we laatste jaren hebben moeten incasseren? Dat was de vraag van de bulkchauffeur die me een tijdje terug aan sprak. Elke andere mens zou na zo behandeld te worden al lang in Brussel staan of het werk hebben gestaakt.

Maar ook dat is geen optie voor onze boeren. We kregen de dagelijkse verantwoordelijkheid over onze dieren en teelten. Een onvoorwaardelijke verbintenis die ten alle tijden gerespecteerd moet worden. Het zit in ons bloed en onze genen. We passen ons steeds aan, aan veranderingen die door onze grillige maatschappij worden opgelegd.

Toekomstperspectief

Wat we willen is een toekomstperspectief. Eerlijke prijzen en rechtvaardig beleid. Dat we dat op dit moment niet hebben, bezorgt me slapeloze nachten en dagen waarin men stappen dubbel zo zwaar lijken. Met elke dag weer een nieuw negatief item in de media over de landbouw en een minister die elk groot bedrijf wil bannen zonder de familie erachter te zien maakt me onzeker. Zal er nog een boerderij zijn na 2030? En zullen we nog met zijn allen kunnen leven van ons bedrijf als er minstens 30 procent van de dieren uit zal moeten? En zullen we dan wel correct betaald worden voor het voedsel dat we produceren of wordt het uiteindelijk toch de nekslag voor onze familiale landbouw?
Wordt de Vlaamse landbouw straks vervangen door geïmporteerd voedsel uit China?
Waar kiest onze bewuste consument straks voor?

En zijn zij ervan bewust wat voor consequenties eraan vasthangen wanneer je ervoor kiest om een sector lam te leggen die in de primaire behoefte voorziet? De voedselprijzen zijn in mei in recordtempo gestegen. Ik vraag me werkelijk af of dit de ommezwaai gaat zijn. Of dit het puntje aan de horizon gaat zijn dat ons weer zal doen beseffen dat de eigen voedselvoorziening van een land DE belangrijkste basisbehoefte is van zelfs een welvaartstaat waar alles meer mag kosten dan eten ...
77 jaar geleden werd ons land bevrijd na een oorlog die voor veel mensen jaren van honger betekenden. Niet voor niets werd er toen geopperd 'nooit meer honger'. Dat we moeten investeren in onze boerennatuur. Daar ben ik 100 procent mee eens maar dat zullen we toch vooral met onze boeren moeten doen en niet met subsidie slurpende natuurorganisaties. Zelfs de weidevogels weten, zonder boeren geen eten.

Stop met opofferen van landbouwers

Wanneer er steeds meer boeren stoppen, dan heeft dat vergaande gevolgen voor loonwerkers, mechanisatiebedrijven, chauffeurs van de melkauto's, kunstmest auto's, veetransport en biksauto's, mensen die in een melkfabriek werken, tijdelijke krachten, zoals een melker, de seizoen vakantiebaantjes zoals fruit plukken, lelies koppen, agrarische boekhouders en alle andere zijtakken. Want elk bedrijf dat stopt, is voor hun een bedrijf minder om te leveren/af te halen. Daardoor zullen ze op den duur ook stoppen waardoor de werkloosheid enorm stijgt.

Stop met het opofferen van landbouwers en landbouwgrond. Ik hoop dat de stilzwijgende meerderheid die achter onze boeren staat, ook hun stem een keer zullen laten horen. Ik beloof er jullie kwaliteitsvol en duurzaam voedsel voor terug met passie geproduceerd.