Column: Adieu Calon
Marc Calon heeft de handdoek in de ring gegooid. Word ik er blij van? Nog los van de vraag of er überhaupt in deze tijd een reden te vinden is om ergens blij van te worden.
Ik kan en wil er niet omheen om als éénmansbedrijf nog maar eens te constateren dat er zoveel vraagtekens zijn, zolang er mensen om ons heen ziek worden, op intensive care belanden of in het ergste geval sterven. Zolang er grote angst bestaat dat er ons mogelijk een tweede coronagolf boven het hoofd hangt en mogelijk een echte lockdown. Zolang we elke dag maar weer bang gemaakt worden wat voor een economische crisis ons boven het hoofd hangt. En we nog geen idee hebben wat voor consequenties dat voor ons zal hebben. Zolang we nog geen idee hebben of en hoe we weer als normale mensen met elkaar om kunnen gaan, of we weer naar een bioscoop, theater, concert of voetbalwedstrijd kunnen gaan. Er zijn nog zoveel vraagtekens.
En als dan het bericht komt dat de veel bekritiseerde, ook door mijzelf, voorzitter van LTO per direct zijn functie neerlegt dan weet ik zelf niet of ik er wel blij mee moet zijn.
Kikkers in de kruiwagen
Eigenlijk is het gewoon triest dat juist nu de politiek zichzelf ook al belachelijk maakt door de soaps rond 50Plus en Denk, hoewel we daar ook weer niet wakker van hoeven liggen. Juist nu, nu Schouten gewoon door dendert, haar eigen weg gaat en na de ‘goede’ gesprekken met het Landbouw Collectief eigenlijk bijna alles aan haar laars lapt.
Juist nu is het met name in dit stikstofdossier – want het heeft nogal wat impact voor de hele sector – is het belangrijk dat alle kikkers in de kruiwagen blijven zitten. LTO zat er in, maar niet van harte, Marc Calon al helemaal niet. Als je als voorzitter van de in totaliteit grootste belangenbehartiger van de de landbouw in Nederland in het nieuwe samenwerkingsverband nog niet eens de eerste viool kunt spelen dan wringt het. Zeker gezien vanuit het ego van waaruit hij aan deze klus als voorzitter van LTO was begonnen.
Spanningen
Als je dan ook nog moet samenwerken met een partij als Farmers Defence Force, die in haar hele doen en laten lijnrecht staat tegenover de omgangsprincipes van LTO. En dan ook nog met een voorzitter als Mark den Oever, die de meest onbeschofte uitlatingen de media in slingert, dan kan ik mij voorstellen dat er spanningen ontstaan.
Zeker als FDF de leiding neemt met het organiseren van haar harde acties en daar succes mee boekt. Heel simpel vanuit het statement ‘tot hier en niet verder’. Wij boeren zijn al lang genoeg de kop van jut geweest in de regelgeving en daarnaast ook nog weggezet als fraudeurs, vervuilers noem maar op.
Te weinig met vuist op tafel geslagen
Deze acties hebben met name in het begin enorm veel sympathie en begrip gekweekt, zeker bij de gewone burger. Vooral de mensen die langs de weg en op de viaducten met de duim omhoog stonden, staan nog, en niet alleen op de mijn netvlies gebrand. Er is nog nooit beter in beeld gebracht hoe er met ons boeren is omgegaan de afgelopen decennia. En wat er al niet gebeurd is om de milieu- en dierwelzijnsomstandigheden te verbeteren.
Maar hoewel dat we behandeld worden als aangeschoten wild en we niet de kans krijgen om dat waar we mee bezig zijn – zo veel mogelijk reduceren van uitstoot van ammoniak en fijnstof – worden we neergezet als vervuilers van het ergste soort. In dit alles wordt LTO nu verweten de ‘lead’ kwijt te zijn. Gewoon omdat ze te weinig met de vuist op tafel geslagen hebben. LTO vond het altijd maar belangrijker om ergens aan een tafel, zoals bij de minister te zitten en dachten daar iets te bereiken. Het tegendeel is nu bewezen.
Hoe nu verder?
Maar goed, hoe nu verder en wel met LTO? LTO meende al apart te moeten reageren op de stikstofbrief van Schouten en stapte daarna uit het Landbouw Collectief. LTO heeft echter capabele mensen genoeg in haar organisatie om over haar schaduw heen te stappen en weer bij het Landbouw Collectief aan te sluiten. En zoals het woord het al zegt, Collectief onder de leiding van een onafhankelijk voorzitter de strijd met Schouten aan te gaan.
Het is natuurlijk volstrekt onlogisch dat, om het gelijk te krijgen, dit op deze wijze moet. Maar hoewel er grote verschillen bestaan binnen het Landbouw Collectief hoop ik dat de verschillende partijen elkaar de hand geven. En er weer wordt samengewerkt en zo nodig actie gevoerd om aan te tonen hoe en onder werkelijke voorwaarden er hier in Nederland gewerkt wordt om voedsel te produceren. Voedsel dat voldoet aan alle voorwaarden en in de hele wereld geaccepteerd wordt. Andere landen moeten het eerst nog maar eens waarmaken dat zij voedsel onder dezelfde voorwaarden kunnen produceren.
