Column: De angst regeert
Activisten weten maar al te goed dat beelden, zoals deze afgelopen week werden gepubliceerd door RTL Nieuws en dinsdag 4 februari van een kippenslachterij niemand onberoerd laten en zorgen voor nationale verontwaardiging. Activisten weten maar al te goed dat politici over elkaar heen gaan buitelen om hun afschuw uit te spreken. Activisten weten maar al te goed dat sociale media los gaan op de veehouderij. Activisten weten maar al te goed dat niemand zijn vingers durft te branden om de beelden, of de wijze waarop deze tot stand zijn gekomen, ter discussie te stellen. Wie dat namelijk doet, wordt gelijk voor dierenbeul of moordenaar uitgemaakt. En dat wil niemand.
Want, de angst regeert.
"Eén ‘verkeerd’ woord en je politieke carrière is voorbij. Eén goede actie en je bent de held van de dag"
Politici weten ook maar al te goed hoe sociale media je kunnen maken en breken. Eén ‘verkeerd’ woord en je politieke carrière is voorbij. Eén goede actie en je bent de held van de dag. Dat weten Geert Wilders en Dion Graus, die vandaag aangifte deden tegen de slachterij Westfort ook. Dus hun punt is gemakkelijk gescoord.
Maar het is een aangifte tegen een slachterij die zich al jaren, meer dan welke slachterij ook, inspant voor nog meer dierenwelzijn. Een slachterij die al jaren camera’s heeft hangen. Een slachterij die dierenwelzijnsorganisaties met open armen ontvangt en rondleidt. Een slachterij die zelfs zo transparant is dat ze een glazen wand hebben, zodat je vanaf de openbare weg het slachtproces kunt volgen. Een slachterij die het boetekleed heeft aangetrokken en direct aankondigde om nog deze week met een stappenplan te komen.
En ook dat weten Wilders en Graus. Alleen kiezen zij liever de weg van het populisme: aangifte doen. Alles voor de bühne. Anders zijn zij in de ogen van de activisten ook dierenbeulen en moordenaars. En dat willen zij natuurlijk niet. Wie wel?
"Laat ik er dan wat over zeggen. Met de grote kans om voor dierenbeul en moordenaar te worden uitgemaakt en op sociale media afgemaakt te worden"
De angst regeert om niks te zeggen over de methodes die activisten gebruiken om iedereen van het vlees te krijgen. Nou, niet bij mij. Laat ik er dan maar wat over zeggen. Ik neem de grote kans om voor dierenbeul en moordenaar te worden uitgemaakt en op sociale media straks afgemaakt te worden door die kleine groep die uit is op de ondergang van de veehouderij, op de koop toe. Dat zij dan maar zo.
Mijn zoons zeggen: 'Houd je in. Straks komen ze 'achter je aan'. Ik snap dat. Ook bij hun regeert de angst. Ik vind echter dat je je nooit door angst mag laten regeren en ik vind dat de sector wel degelijk recht heeft op verdediging, of althans nuance. En ik vind dat we met zijn allen moeten nadenken of we in een maatschappij moeten leven die geregeerd wordt door 'angst voor activisten'.
Voordat ik zeg wat ik er van vind: Laat ik eerst vooropstellen dat als er strafbare feiten en mishandelingen hebben plaatsgevonden, die natuurlijk dienen te worden aangepakt. Dat staat buiten kijf. Bij slachterij Westfort, of bij wie dan ook. Dieren kwellen mag niet en kan niet en iedereen hoort zich aan de regels te houden. Ik ben ook niet van steen en ik vind dierenmishandeling ook vreselijk. En ook ik vind dat misstanden, indien bewezen, keihard moeten worden aangepakt. Maar dat is hier niet het punt. Nu wil ik duidelijk maken hoe negatieve beeldvorming, via een makkelijk kunstje, een hele sector kapot kan maken.
"Als je ergens 100 uur lang filmt, kun je altijd wel ergens een beeld maken van iets dat mis gaat"
Feit is namelijk, dat als je ergens 100 uur lang filmt, je altijd wel een beeld kan maken van iets dat ergens mis gaat. Er is in die 100 uur altijd wel een medewerker te vinden, die een misstap begaat. En als je van die 100 uur, een paar minuten aan elkaar plakt, lijkt het voor de buitenwereld alsof dit schering en inslag is. Zo wordt het ook naar buiten gepresenteerd. Niet als incidenten, gefilmd over een periode van twee weken. Nee. Als doorlopende wanpraktijken die 24 uur per dag, 365 dagen per jaar plaatsvinden.
"Ik richt een actiegroep op met gelijkgestemden en ga twee weken undercover werken in een kinderdagverblijf"
Laten we deze hetze tegen vlees eten voor het gemak eens doortrekken naar de intensieve menshouderij. Als ik tegenstander zou zijn van kinderdagverblijven, omdat ik vind dat kinderen thuis horen bij hun vader en/of moeder, kan ik met de activistenmethode deze sector heel gemakkelijk de nek omdraaien.
Ik richt een actiegroep op met gelijkgestemden en ga twee weken undercover werken in een kinderdagverblijf. Ik schiet 100 uur beeldmateriaal. Alle beelden waar het goed gaat, gooi ik weg. Ik pik er die paar voorvallen uit waar het mis gaat. Bijvoorbeeld een kind dat een keer te hard aan zijn arm wordt getrokken, of waar een kind een standje krijgt van de leidster en onbedaarlijk begint te huilen waarna het kind even apart wordt gezet. Of beelden van een baby wiens luier door tijdgebrek niet op tijd is verschoond en het kind in zijn eigen poep ligt. Of van twee vechtende peuters, die elkaar bijten of krabben en de leidster doet er niks aan.
Et voilà! Ik plak de beelden aan elkaar, stuur deze naar de media en zeg er namens mijn actiegroep bij dat er grote misstanden zijn in kinderdagverblijven en dat die eigenlijk verboden moeten worden. Zo gemakkelijk is het. Iedereen spreekt er schande van, mensen roepen dat kinderdagverblijven moeten worden verboden en Wilders en Graus gaan aangifte doen.
"De veroordeling 'dierenbeul en moordenaar' hangt al als een strop om je nek"
Zo wordt nu de veehouderij in de wurggreep gehouden. Je kunt namelijk nooit op tegen dit soort beelden. Je kunt je er nooit tegen verdedigen. Ook al zeg je erbij dat misstanden niet mogen voorkomen en dat die moeten worden aangepakt. Dat telt allemaal niet. De veroordeling 'dierenbeul en moordenaar' hangt al als een strop om je nek.
Je kunt je wél realiseren dat wij tegenwoordig in een maatschappij leven, waar iedere gek met een smartphone overal beelden kan maken. En met die beelden iedereen stuk kan maken.
Met goed gedegen journalistiek onderzoek, à la Alberto Stegeman (Undercover in Nederland) is niets mis. Hierdoor worden echte structurele misstanden aan de orde gesteld en wordt gedegen research gedaan. Maar daarvan is in het geval van de slachterijbeelden helemaal geen sprake. Dit is activistische smartphoneterreur door mensen die maar één doel hebben: een einde maken aan de veehouderij. Het gaat hen helemaal niet om de dieren. Waarom zou je anders twee weken filmen en niet ingrijpen? Als je echt om dieren geeft, zou dat je missie zijn. Dieren redden als je ziet dat ze worden mishandeld. Niet 2 weken filmen en dan weken wachten om het naar buiten te brengen.
En of u het nu met mij eens bent of niet: geen enkele sector is Nederland is meer veilig voor dit soort activisme.
Vandaag in de slachterij. Morgen misschien in het kinderdagverblijf. Of waar dan ook. Omdat iemand anders vindt dat wat jij doet, verboden moet worden.
