Column: 'Kippenpardon'

Met ‘kippenpardon’ bedoel ik niet dat we er alles aan doen dat kippen of producten ervan het land niet uit mogen en hier moeten blijven ondanks dat we er meer dan genoeg van hebben. Maar het omgekeerde, dat we geen pardon hebben met pluimveevlees en eieren die niet voldoen aan de dezelfde voorwaarden waaronder producten hier in ons land geproduceerd móeten worden, dat wil zeggen dat deze anders geproduceerde producten dus ons land niet in mogen. Maar dit mag schijnbaar toch, omdat we muurvast gebonden zijn aan Europese regelgeving.

Batterijen als oud ijzer

Nu kunnen we de Oekraïners wel kwaad aankijken, maar wat ik mij afvraag is wie deze producten hier naar toe haalt en hiermee de markt verziekt? Want ik neem aan dat het besteld wordt en ze er niet mee langs de deur lopen leuren. Of schop ik nu tegen een heilig huisje aan en wassen deze firma’s hun handen in onschuld? Dat is precies hetzelfde als je roept dat we beconcurreerd worden met goedkope kooieieren uit het buitenland terwijl je net je oude batterijen hebt verkocht aan een handelaar omdat ze dan nog een paar centen meer opbrengen, in de wetenschap dat deze in datzelfde land weer opgebouwd worden! Dan had je ervoor moeten zorgen dat ze als oud ijzer verkocht worden, en dus niet weer opgebouwd op de markt konden komen.

Hand in eigen boezem

Natuurlijk klopt het van geen kant wat in Oekraïne en in nog veel meer landen gebeurt ten opzichte van ons land, zij denken ook alleen maar aan zichzelf en ik weet wel dat het wat cynisch klinkt. Wat ik aan wil geven is dat we de schuld heel makkelijk bij een ander kunnen neerleggen maar het is geen schande de hand in eigen boezem te durven steken.

Geen schering en inslag

Ik wil er toch nog even op terugkomen ondanks dat ik er in mijn vorige column ook al iets over had gezegd. Zeker nu nadat Kassa, een consumentenprogramma, zich ook al geroepen voelde om beelden gemaakt door A.R. te gebruiken om zogenaamde misstanden dan wel dierenleed in de eendenhouderij aan de kaak te stellen. Jaap Maarsingh, de voorman van de eendenhouderij bij LTO, was er aanwezig en kreeg het zwaar te verduren; het verdient respect dat hij het lef had om er te gaan zitten en niet weg te lopen voor de kritiek. Toch liet zich hij zich mijns inziens te zwaar in de verdediging drukken, bovendien waren dit geen nieuwe beelden, en al eerder gebruikt. Zoals we de laatste tijd meer bestookt worden met beelden die in zijn geheel worden uitgelegd als dierenleed. Dit is ronduit beschamend. Zoals dierenactivisten van allerlei superlatieven verzinnen als ‘dat ze het zat zijn’ en voor zichzelf daardoor een vrijgeleide denken te creëren om zich boven de wet te plaatsen en zo hun acties te rechtvaardigen. Zolang dit soort figuren gemanipuleerde beelden nodig heeft om de publiciteit te krijgen, geeft dit aan wat werkelijk hun intentie is. Het gaat niet alleen om het vinden van die dissident die zich onze collega noemt en het voor ons verziekt. Als Nieuwsuur het onderwerp al belangrijk genoeg vindt om er aandacht aan te geven, mogen we blij zijn dat ze ook hebben geprobeerd het objectief te bekijken en Hugo en Rianne Bens de kans hebben gegeven weerwoord te geven. Ook zij waren slachtoffer van een nachtelijke inbraak op hun bedrijf en er werden beelden tegen hen gebruikt die nooit bij hen gemaakt konden zijn. Als Bens dan een aanvoerder van A.R., Erwin Vermeulen, uitnodigt op zijn bedrijf, is het uiterst opmerkelijk dat hij er vanuit gaat dat dan wel dezelfde methode gebruikt zal worden om zijn gelijk te halen als ze zelf gebruikelijk zijn te doen. Zolang deze Vermeulen wegloopt voor de werkelijkheid bij 95 procent van de pluimveehouders, en de 5 procent (die enkeling die er met de pet naar gooit) het podium krijgt, en Vermeulen de indruk probeert te wekken alsof dit schering en inslag is.

Ongewild in verdediging

Zolang de A.R. ongenuanceerd alles onder misstanden schuift en dierenleed kan verkopen, blijven we achter de markt aanlopen als we zelf niets ondernemen. We zitten ongewild in de verdediging en zullen de dialoog aan moeten, liefst ‘en publique’. Maar eerst ben ik benieuwd of er op de uitnodiging van Hugo Bens ingegaan wordt om zijn bedrijf te bezoeken en niet zoals ook Esther Ouwehand in datzelfde Nieuwsuur tegenover Jacco Geurts voor de camera iets durft te roepen en voor de rest elke confrontatie uit de weg gaat. Pluimveehouder Roy Tomesen anticipeerde goed op een opiniestuk van diezelfde Vermeulen in De Gelderlander waarin deze de sector ongefundeerd en hypocriet probeert onderuit te halen.

Vertrouwen en uitstraling

Pluimveehouders Hugo Bens en Roy Tomesen laten niet over zich lopen en laten zich niet in de hoek duwen. LTO en de NVP melden dat deze vorm van agressie nu maar eens op moet houden. We staan inmiddels met meer dan 1-0 achter en er zal méér moeten gebeuren om het vertrouwen en de uitstraling die we kwijt zijn, terug te halen. Als er één iemand is die geloofwaardigheid kan uitstralen in de sector is dat naar mijn mening Yvon Jaspers. Waarom proberen onze belangenorganisaties hier geen gebruik van te maken en op een praktische en eerlijke wijze de realiteit te benaderen en in beeld te brengen, waant niemand kan dat beter dan Yvon. We hebben niets te verbergen. Ons is al vaker verweten dat we ons zelf niet verkopen, dan lijkt mij nu de tijd rijp om actie te ondernemen.