Column: Twee minuten stil
Het zijn niet alleen die twee minuten, maar alle interviews en reportages eromheen. Die bevatten vaak nog nooit getoonde beelden of gehoorde verhalen van verzetsstrijders of nabestaanden van slachtoffers die op mij veel indruk maken, elk jaar weer. Nu heb ik van jongs af aan altijd veel over de Tweede Wereldoorlog gehoord van mijn vader omdat we hier vlak aan de grens er al snel middenin zaten. Ook heb ik veel materiaal verzameld op dvd over verschillende onderwerpen voor en tijdens de oorlog. Daarom denk ik, ook al heb ik de oorlog gelukkig niet meegemaakt, dat ik toch vrij goed begrijp wat er door de mensen heen moet gaan die de oorlog wel hebben meegemaakt en aan den lijve hebben ondervonden.
Respect, daar draait het om. Ik wil niet sentimenteel worden, maar als we dat nou eens wat meer hadden of konden opbrengen voor de mensen aan wie we van vroeger uit iets verschuldigd zijn of nu voor wie net als jezelf ook gewoon hard moet werken voor zijn centen om zijn hoofd boven water te houden.
Chickfriend
Twee minuten stil. Zou het niet goed zijn als sommige heren een paar minuten stil moeten zijn voordat ze wat zeggen of voordat ze een beslissing nemen? Misschien had Mark Rutte zich dan wel herinnerd dat er wel degelijk memos over de dividendbelasting waren. Misschien had Halbe Zijlstra zich dan wel ineens gerealiseerd dat wat hij wilde zeggen over een ontmoeting met Poetin toch wel een grote leugen zou zijn. Of Donald Trump na twee minuten stil zijn zich dan opeens wel gerealiseerd zou hebben dat hij toch wel degelijk 130.000 dollar betaald had om ene dame Stormy Daniels de mond te snoeren en te verbloemen dat hij met haar de lakens gedeeld had, betwijfel ik. Deze man is van de eerste leugen niet gebarsten en er zullen er nog vele volgen.
Hadden de heren van Chickfriend, ook nadat de NVWA vorig jaar zomer bij hen een inval had gedaan, nog het lef gehad om toch door te gaan met bedrijven behandelen met fipronil als ze eerst gedwongen waren geweest een paar minuten elkaar diep in de ogen te kijken? Ik ben er bang voor, maar we zullen het niet weten. Ik ben geen psycholoog en het klinkt misschien allemaal wat cynisch of sarcastisch, maar je vraagt je wel eens af waar sommige mensen hun verstand hebben. Als wij op onze bedrijven zo handelen, worden we aan de hoogste boom opgeknoopt. Hoe men er soms mee weg komt met een onschuldig mea culpa of soms nog eens niet, is ronduit belachelijk, en ze gaan gewoon weer verder.
Terwijl ik deze column aan het schrijven ben, komt het bericht binnen dat Trump toch de atoomdeal met Iran heeft opgezegd. Dit gaat de hele wereld aan en de eerste reacties staan totaal haaks op elkaar. Van Trump weten we soms niet wat we aan hem hebben, maar over sommige zaken is hij wel gewoon heel duidelijk. Echter als er ooit een ongeleid projectiel is geweest, dan is het volgens mij wel Iran, dus wat wijs is, zal de tijd leren.
Onderzoek naar defipronilcrisis
Over stil zijn gesproken, 23 augustus heeft Winnie Sorgdrager de opdracht gekregen (precies n dag voor het Algemeen Overleg over deze kwestie) om het onderzoek te leiden naar de toedracht van de fipronilcrisis. Sindsdien hebben we nog niets van haar gehoord. Voor het einde van het jaar zou ze met het resultaat komen, maar we zijn nu al bijna een half jaar verder en er is nog niets.
Ik heb nu begrepen dat ze er uiterlijk eind juni mee op de proppen moet komen. Voordat het dan alle stadia heeft doorlopen zo vlak voor het zomerreces, kon het nog wel eens tot bijna september duren voordat de gedupeerden er iets mee kunnen. Tenminste, als ze er dan ook echt iets mee kunnen, want ik heb er toch een hard hoofd in, gezien de Kamerbrief van 21 december en de antwoorden op de vragen van Geurts en Dik-Faber van 8 februari. Ik hoop dat ik het mis heb, maar rond Winnie Sorgdrager is het mij veel te stil en het duurt veel te lang. Dit terwijl er bedrijven zijn die nog steeds geen inkomsten hebben, alleen maar uitgaven. Om stil van te worden.
