Column: Piet Hunse: Aan tafel het eten is klaar!

Het zijn woorden die ik mijn moeder nog hoor zeggen. Bij ons thuis was het de vaste gewoonte dat we in elk geval tweemaal per dag samen aan tafel zaten. Bijbellezen en gebed waren daarbij vaste rituelen.

Waarom deze aanhef? Dat heeft alles te maken met de tijdgeest van nu, die ons steeds voorhoudt, dat we moeten weten waar ons voedsel vandaan komt. De slechte prijzen en het maatschappelijk verantwoord ondernemen in de sectoren worden daar nogal eens aan gekoppeld. Ook de overheid heeft zich deze vraag gesteld en heeft onlangs een onderzoek laten doen onder zijn burgers om te kijken of men bekend is waar ons voedsel vandaan komt.

Vijftig jaar geleden was het redelijk vanzelfsprekend dat men dat wist. Immers zoals ik al heb geschreven, er waren vaste gewoontes met een redelijk vast patroon aan eten. De samenleving is anders geworden.

Snelle hap

Voedsel is geworden tot een snelle hap achter ons beeldscherm en als daar met smaak een pizza naar binnen wordt gewerkt ja dan zullen er maar weinig mensen zijn die zich realiseren waar de mais vandaan komt of als er nasi wordt gegeten denken wij dan aan die Chinese vrouw die tot haar enkels in het water staat om haar rijst te oogsten.

Met andere woorden: dat de mensheid bijna niet meer weet waar het voedsel vandaan komt, is niet zo verwonderlijk. Om het tij te keren, organiseren wij boerderijdagen, nodigen wij mensen uit en doet de overheid onderzoek waarom de burger niet meer weet waar zijn voedsel vandaan komt.

Grip op burger kwijt

Anderzijds zijn wij als agrarische ondernemers de grip op de burger ook kwijt geraakt. Wij runnen bedrijven die miljoenen vertegenwoordigen en daar waar het gaat om bekendheid laten wij ons afbeelden als een karikatuur op de verpakking om het leuk te laten lijken.

Voedselproductie van grond tot mond is een verantwoordelijk voor iedereen. En verantwoordelijkheid ontstaat door niet het individu of een bepaalde gemeenschap met een schuldgevoel op te zadelen, want dat leidt tot antipathie.

Verantwoordelijkheid geef je door mensen te laten meebeslissen over hoe en waar voedsel wordt geproduceerd.En oplossingen komen er niet door grenzen te stellen aan de groei, maar oplossingen worden beperkt doordat wij grenzen stellen aan ons vertrouwen in een oplossing.

Verandert de prijsvorming

Met andere woorden: als ons ei niet alleen maar meer per stuk of per kilogram wordt uitbetaald, maar ook wordt ingezet om als ingredit te dienen in belangrijke chemische stoffen, zoals hormonen of vaccins, in de biotechnologie dan verandert de prijsvorming.

Niet alleen genetische modificatie is hiervoor onmisbaar, maar voedselproductie en de farmaceutische en chemische industrie moeten dus veel nauwer naar elkaar toe.

Goede bekomst!!!!