Column: Piet Hunse: Boos, hellig, kwaad

Er zijn van die dagen dat je het gevoel hebt dat alles wat tegen kan zitten ook tegenzit. Dan lopen de eierbanden vast, draai je mest af en komt het op een plaats te liggen waar jij het net niet wilt hebben, loopt de inpakker net niet zoals jij het wilt.

Nu is daar na een nacht slapen wel weer mee te leven. Erger kan het zijn wanneer je de post openmaakt. Van sommige brieven kun je echt boos worden. Zo kreeg ik onlangs weer eens een brief dat ons IKB-certificaat niet kon worden opgestuurd, want wij hadden geen overeenkomst met Qall.

Nu weet ik niet hoe dat u vergaat, maar ik zie soms zoveel brieven van deze organisaties dat ik soms het spoor lichtelijk bijster ben. Dus heb ik maar even gebeld en wat bleek: daar was een fout gemaakt en ja het was bij ons inderdaad wel goed.

Bodem van de schatkist

Toch wel even een poging gedaan om de mensen daar duidelijk te maken dat wij behoorlijk op de bodem van de schatkist liggen te graven en zorgvuldigheid wel geld oplevert, Ja mijnheer ben ik helemaal met u eens.

Dan open ik de brief van het vwa. Zij vertellen daarin dat onze hennen de leeftijd hebben van 69 weken en dat zij niet precies weten wanneer de hennen weggaan, maar dat zij er ons alvast op attenderen, dat er drie weken voor de slacht bloed moet worden getapt.

Beste mensen van de vwa, denkt u nu echt dat wij dat niet weten. Geen slachterij haalt het immers in zijn hoofd hennen te laden waar geen uitslag van bekend is. U hoeft echt niet voor ons bij te houden hoe oud de hennen zijn. Dat kunnen wij prima zelf en ook hier geldt: wij moeten betalen en weer dat verhaal van de schatkist.

Zuivel krijgt wel ondersteuning

De zuivel en de tuinbouw krijgen ondersteuning in verband met verminderde afzet en dalende prijzen. Nu hebben wij zelf ook melkvee, dus lig ik er niet wakker van als bij sterke prijsdaling de zuivel wordt gecompenseerd, echter hoe zit het met de eierprijzen? Waar krijgen wij compensatie? Menig pluimveehouder staat op omvallen en wie doet wat?

Onze wakkere vrienden hebben bedacht dat wij diervriendelijk moeten produceren en zie het resultaat. De kostprijs is zo hoog dat er niets meer te verdienen is. Er is een actie op touw gezet die onze tuinbouwproducten extra moeten promoten.

Niemand geeft thuis

Het zou menig organisatie sieren als ze zich druk maken over dierenwelzijn wanneer ze onze eieren eens promoten en laten zien hoe goed onze dieren het hebben. Nu zijn ze echter niet thuis. Ze stemmen allemaal op partijen die het sociale hoog in het vaandel hebben, maar waar het gaat om de nood van de pluimveehouder en hun gezinnen, geeft niemand thuis.

Vroeger leerden wij een liedje: ben je boos pluk een roos, zet die op je hoed dan ben je morgen wel weer goed. Je kan het ook vertalen als: je hebt twee soorten mensen, de optimist en de pessimist. Als je een roos op tafel legt, kijkt de pessimist (onze wakkere vrienden) altijd naar de dorens en kijkt de optimist (hij die gelooft dat er toekomst is voor goede pluimveehouders) naar de prachtige bloem.

Op de naar de bloemist voor een Hollandse roos.